Bir Çernobil mağduru olarak belki de 6 ay ömrüm kaldı. Zaten ben hep o psikoloji ile yaşıyorum. Memleketimde bilip te gitmediğim, gidemediğim yerlere gidiyorum. En sevdiğim yemekleri yiyorum çünkü kilo alamıyor insan bu durumda. Sevdiğim insanlarla daha fazla muhabbet ediyorum. 3 yaşındaki Kızıma daha fazla sarılıyorum ve onunla daha fazla vakit geçiriyorum. Kazım Koyuncunun işte gidiyorum şarkısını kesinlikle dinlemiyorum. çünkü müziği dahi psikolojimi bozuyor ve istemsiz bir şekilde göz yaşları akıyor gözümden.
Ama çevremdekilere hiç ölmeyecekmişim gibi davranırken kendi içimde yarın ölecekmişim gibi yaşıyorum.
