artık acıya alıştım,
kabuk bağlayan yaralarımın sürekli kanatılmasına,
küçük bir çocuğun isyan eden çığlıklarının bastırılmasına.
bütün bunlara rağmen hala elimden bir şey gelmiyor olmasına,
o şeref yoksunu heriflerin nabzının durduğunu kendi ellerimle asla hissedemeyecek olmama...
ama acıya alışmış olsamda geçmiyor içimdeki sızı, susmuyor vicdanım. konuşmam için bana emirler yağdırıp duruyor. bütün bu olanlar sanki benim suçummuş gibi davranıyor. kötü olan kısmıysa işin bir kısmında benimde payım olduğunu biliyorum. çünkü böyle hastalıklı yobaz bir toplumda sanki hiçbir soru yokmuş gibi, onların istediği kurallara uyarak yaşamasamda yaşayanları da durduramıyorum. sokağa çıkarken elbise giyemeyen arkadaşlarıma giymelerini söyleyemiyorum, hatta bazen kendim bile giyemiyorum çünkü tecavüze uğrarsam sonucunda tecavüzcünün aklanacağını benimse kuyruk sallamış köpek yerine konulacağımı biliyorum. işte bu yüzden bende suçluyum, cesur davranıp her şeye rağmen ayakta durmaya ve kendimi savunmaya yeterince cesaret edemediğim için.
umarım o çocuk büyüyünce bunu hatırlamaz demek isterdim ama tecavüze uğradığı yaş kaç olursa olsun hatırlayacağını çok iyi biliyorum. tek dilediğim bundan sonraki hayatının bunun bir önemi olmayacağı kadar güzel geçmesi.
