aslında garip bir olaydır bu. bir çok çocuğun elinde o mızıkaya benzeyen garip plastik nesneler olurdu eskiden. herkeste bir telaş. müzik yapabilme telaşı. anlamsızca çıkan notaların anlamlı olduğu fikri. en iyi ben çalıyorum ya şımarıklığı. sonra ele geçen küçük metal gerçek bir mızıka ve sonra önünüzde açılan o büyülü kapılar.
mızıka çalmak bir çoğumuzu çocukken etkisi altına almıştır. ama sonra mızıka çalan büyük sayısı hızla azalır. hatta bazı büyük çocuklar, çocukken mızıka çaldıklarını bile unuturlar. ötelerler mızıkayı. ondan aldıkları o büyülü ses nasıl çıkabilmektedir akıllarından, nasıl ötelenmektedir mızıka çalınan zamanlar.
derken garip bir şekilde o büyük çocuklardan bazıları bob dylan dinlemeye başlarlar. nedenini bilmedikleri bir şey onları bob dylan'a bağlar. sonra bir gün öylesine bir sabah/akşam/öğlen/gece bob dylan'ın just like a woman şarkısının mızıka ile açılıp mızıka ile kapandığını farkederler. artık çocukluğunuz kırk haramilerin mağarasıdır, mızıka ise açıl susam açıl büyüsü. tüm o çocukluğunu geri getirir. tüm o unutulan zamanları.
