insan illaki evladının iyiliğini düşünür ve buna yönelik gerektiğinde kısıtlamalar yapabilir. Hatta kızabilir gerektiğinde bir ikaz yöntemi olarak şiddete de başvurabilir.
Ama bazı aileler tanıyorum. Çocuklarını her şeyde kısıtlıyor, kendi hayatlarını yaşamalarına izin vermiyorlar. Mesela bir ornek vereyim. Karşı komsumuzun kızı 14 yasinda ve boyu 178 cm. Basketbola ilgisi var ama ailesi sırf maçlarda açık giyiniyorlar diye kıza izin vermiyor. Saclarını kestirmek istiyor, babam kızar diye yapmıyor. Disari cikmak istiyor, annesi napacan disarda sürtüp otur oturduğun yerde diyor.
Be amına koyduğumun ailesi. Siz evladınızı sözde korumaya calisiyosunuz ama onun özgüvenini dusunmuyorsunuz. O sizin yuzunuzden bu şerefsiz ve acımasız dünyada 0 tecrübeyle yasamak zorunda. Yani her türlü tehlikeye acık.
Hani sözde onu korumak istiyorsunuz ya, onu tehlikeli insanlara yönelten asıl sizlersiniz. Çünkü ona yasakladiginiz her şeyi o merak ediyor ve yapmak istiyor. Bu yuzden sizden habersiz her halti yiyor. Ve siz gerçekleri ogrendiginizde nerede hata yaptik diyorsunuz. Bi düşünelim ebeen am.nda hata yaptın.
