yıllardır 1 mayıs dayağı yiyip uslanmayan gençleri görünce akla gelen temel sorun.
dayak cennetten çıkma der eskiler.
eskiler boşa konuşmaz. vardır bir bildikleri.
biz küçükken dayak yedik mi bi hatamız var diye düşünür kendimize çeki düzen verirdik.
dayak caydırıcı bir cezaydı bizim için.
ama devrimci kişiler dayak konusunda daha da dayanıklı.
onca jop, biber gazı, plastik mermi devrimci bedelere hasar veremiyor.
dayaktan ders alma yetileri pek gelişmemiş.
kimi devrimciler 1 mayısı sırf dayakyemek için bekliyorlar.
ama nedense bu dayak kimseyi etkilemiyor.
afedersiniz bir eşşeğe vurduğunuz zaman asi hareketleri bırakıp kıvama geliyor.
ama bu varlıklara dayak, diyalog karetmiyor.
t.c yeni bir formül bulmalı.
yoksa daha ciddi sorunlara yol açabilir.
tecrübeli edit:
-gençliğinde devrim ateşiyle yanan breyler 45-50 yaşlarına geldiklerinde bu dünyanın boş olduğunu anlayıp idealistlik hastalığından kurtuluyorlar.
daha objektif yorumlar yapabiliyorlar.
bilimsel edit:
-45-50 yaşlarında dayak yiyen devrimciler ise asi hareketlerini derhal terkedebiliyorlar.
