hayata bakış açılarının keskinleştiği, insanlar içi boşaltılmış fikirlerle nasıl birbirine düşürülür sorusuna gayet net bir cevap veren manzaralara şahit olduğumuz birkaç mekandan biri...
solcu olmak. ya da sağcı olmak. ya da bu iki gruba da dahil olmak istememek. ve bunun içinden çıkılmaz çelişkisi. beynimin kıvrımlarını zonklatacak kadar düşünmeme rağmen hiçbir şekilde anlamıyorum iki insanın biri sağcı biri solcu diye çatışmasını.
fikir ayrılıkları doğacaktır mutlaka birden fazla insanın olduğu her yerde olduğu gibi.
fakat anlayamadığım ülkenin ilerlemesi gerektiğini tamamen rafa kaldırıp (iki tarafın da bu ülke için iyi şeyler düşündüğünü varsayıp yola çıkıyorum); ülkeyi biz daha iyi ilerletiriz, sizin fikriniz faşistçe, siz dinsizsiniz, biz özgürlük, eşitlik istiyoruz, biz kültürel değerlerimize sahip çıkmak istiyoruz sloganlarıyla ülkenin avrupa da birçok devletin hayalini bile kuramayacağı genç kitlesini parçalara ayırmak ne kadar mantıklı. hangi tarafın isteklerine uyuyor bu durum. işçilerin, çiftçilerin, memurların, yöneticilerin ve diğerlerinin kardeşçe yaşayacağı bir ülke hayal etmek ve bunun için savaşmak kimsenin aklına gelmiyor mu?
1 mayıs gösterilerinin taksim'de yapılıp yapılmama konusuna gelince de benim ve benim gibi birçok insan için sorun teşkil edeceğini düşünmüyorum. fakat taksim 77'deki kanlı olaylarda da ispatlandığı gibi her türlü saldırı ve provakasyona açıktır. taksim'de sendika liderlerinin bu kadar ısrar etmelerini anlayamıyorum. kendileri için bu kadar anlamlı olan bir gün yöneticilerle sidik yarışına döndürme, siyasi kararları etkileyebilecek güçleri olduğunu kanıtlama uğraşısına dönüştü. eğer bu kadar güçlüyseler, ssgss'nin geçmesine izin verdirmeseydiler ya. netice itibari ile 80'lere dönmek istemeyen bir genç olarak tüm işçilerimizin, sol görüşlü insanlarımızın kısaca 1 mayıs'ı kutlamak isteyen herkesin işçi bayramını kutluyorum.
