saatin yitik olduğu bir zamandı. kum saatinin bir kaç yaramaz kumu başlarını alıp gitmiş parantezin ilhamı olmuşlardı, imla kuralının uçuk yanlarını öpüyordu kaçıklık... insan kendinden gidebilir miydi? parantez susarak anlattı. insanın gidebileceği tek yer yine kendisiydi.
