Herşey 5 yıl önce tanışmamızla başladı. Çok iyi arkadaştık. Aramızdaki bambaşka ve kimsenin anlayamayacağı birşeydi. Sevgili değildik ama sevgili zannederlerdi. Bir gün bana beni sevdiğini söyledi. Ben de onu seviyordum ama söyleyemedim sevdiğimi. Cesaret edemedim. Bu sürede sevgilisi oldu, ben sürekli ona uzaktan baktım. Sevgilisi olduğunu bildiğim halde onu sevmekten vazgeçmedim.
3 yıl sonra bir gün bana mesaj attı. Beni özlemiş, kimse benim gibi olamıyormuş. Bir kaç ay boyunca özlemle sabahlara kadar konuştuk, görüşmediğimiz zamanda neler yaptığımızı anlattık birbirimize. Birbirimizin hayatında neler kaçırdığımızı öğrendik. "Benim ilk aşkım sensin" dedi. Aradan bir kaç ay geçti, o da benim "ilk sevgilim" oluverdi. Hayatımda hiç birşey bu kadar olumlu gitmemişti. Düşünsene, 3 yıl gelmeyeceğini bildiğin halde beklediğin adamla artık ortak hayallerin var. Ruh eşim zannederdim onu. Gözüme bakınca ne demek istediğimi anlardı. Kelimelere gerek duymazdık. Meğerse, zaman ikimizi de çok değiştirmiş, eskisi gibi olamayacağımızı çok geç anladık. Ne o beni beklediği gibi buldu, ne ben onu. Bunca yıllık aşkım, sevgim gidiverdi. Eğer ayrılmasaydık bir kaç gün önce yıldönümümüzü kutluyor olacaktık.
5 yıl önce defterime karaladığı saçma sapan yazı hala cüzdanımda şimdi. Hayat ne garip.
