1966' da ismet inönü tarafından orta nın solu kavramının lügatına sokulup, sonradan bunun bülent ecevit tarafından 1977 seçimleri öncesinde canhıraş savunma sürecinden tam 31 yıl geçti.
bu süre içinde, o zamanki solcuların ''elitist'' diye nitelendirdiği ismet inönü, belki de biraz bilinçle yönetimi halkçılık tezi üzerinden hareketli bir tazyik siyaseti yürüten bülent ecevit' e bıraktı ve ecevit ''toprak ekenin, su kullananın'' mantığı ile özlenen chp halkçılığını yakaldı. ancak nasıl? orta' nın solu diyerekten, ilerici sol ile arasına mesafe koyarak.
zamanla ilerleme yerine tampon görevi görmeye başlayan chp, bu kavramdan hareketle bünyesinde deniz baykal gibi bir elitist partiliyi çıkarttı.
zamanla partiyi mahalle bakkalına çeviren baykal sayesinde chp, tek partili rejimden yeni çıkıldığı günlerdeki askerci ve elitist tavrına geri döndü...
bugün, hala var olduğunu zanneden ve bir satırın üzerine ötekini koyamayan ödp solcuğunun statükocu olarak nitelendirdiği ve dahi ulusalcılıktan, agnatio milliyetçiliğine kayan bir chp yaratılmış oldu. haklı gerekçeleri vardı elbet.
terör olaylarının karşısında durmak, ermeni sorununa karşı çıkmak, azınlık milliyetçileriyle hesaplaşmak... ancak bu demek değildir ki, sağın sularında yıkanıp gelmiş adamları vitrinine koyup, ülkücülerle kapalı kapılarda el sıkışmak...
türk siyasetinde yerini bir türlü bulamayan chp kadrosunun, sol endeksli kimseler tarafından eleştrilme yöntemidir.
(bkz: deniz baykal)
