Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi A ve B blok arasında bulunun kafedir. Giriş katı sakin ve sebildir genelde.. Üst kata çıktığınızda anlamsız bir kalabalık.. Ağır yemek kokusu.. Gürültü.. Bunların yanında, yemeğiniz bitmeden tabağınızı almaya çalışan, işletmeciyim diyen ama mütemadiyen garsonluk yapan bey var.. Kasada duran suratsız ketum kadın var. Kaç para diye sorunca yüzünüze balık gibi bakıyor bir süre, sonra tepsiye bakıyor, sonra sizden tiksinerek cevap veriyor.. Yemek yapan amcayı seviyorum.. Cici, güler yüzlü.. Yemeklere alternatif isimler falan uyduruyor, espri yapıyor.. Tost yapamıyorlarmış, kaşar yokmuş bir gün.. Ben de üzüldüm boynumu büktüm, hemen gitti kaşar aldı tost yaptı. Süper adam. Sonra bu mimoza pis biraz.. Tuvaletleri falan kapadılar bir ara.. insanlar kıvrandı bıdı bıdı etti. Açtılar mecbur. Bir de özlü söz falan yazmışlar yok insanlığı bilince kapılar kendiliğinden açılır mı ne, buna benzer bir şey. Tuvaleti temizleme sen sonra da pis diye kapat, hadi bakalım.. Bunlar dışında, mimozada bluetooth ile arkadaşınıza bir şey yollamanız çok zorlu yollarla gerçekleşiyor. Bir anda mesajlar geliyor, tanışmak isteyenler, fotoğraf yollamak isteyenler. Geçen kirazlı bahçe diye biri benimle tanışmaya çalıştı mesela. Hani okuyorsa utansın kendinden manasında yazdım; ama şimdi de düşününce beni bulmasını kolaylaştırdım, neyse.. Daha anlatacağım bir şey kalmadı.. Sabahtan beri tek kelime konuşmadım ondan böyle oldu sanırsam. Cool yazar pörtföyümü bozdum; ama rahatladım. Kısacası, * Mimozayı sevmiyorum. Diğer kafeler çok uzak ve gözüm yemiyor, gidemiyorum. O yüzden mimozaya gitmek zorunda kalıyorum. Bu açıklamayı da yapmış olayım..
