herkes değilde özellikle aramalarını beklediği en yakın arkadaşlarının unutması koyar bu insana.
gece 12 de mesaj gelmeyince acaba süpriz parti mi yapacaklar diye düşünür.
sabah olunca uyuyakalmışlardır der.
öğlende annesi babası arar avunur biraz geçer saatler.
akşamüzeri 'yok kesin bunlar bir iş çeviriyorlar' diye düşünceler geçmeye başlar beyninden.unutabileceklerini kabullenmek istemez çünkü.insan dostunun doğum gününü hem de ne kadar önem verdiğini bile bile unutur mu hiç?
saatler geçer akşam olur.kimseden ses seda çıkmaz.bir hüzün çöker.ama hala umut vardır.her an biri elinde pastayla içeri dalacakmış gibi hisseder.
saat 22 yi de geçtikten sonra hiç bir süprizin olmayacağını arkadaşlarının bariz şekilde o günü unuttuklarını kabullenir.seve seve ya da seve seve..
o saatten sonra telefon ele alınır, hatırlatmalara bir göz atılır,unutan kişilerin doğum günü hatırlatmaları bir bir silinir.
sonuç mu? yine yaşlandık ulan!
edit: böyle genellediğime bakma.bir tek ben siliyorum böyle bir kere de insanları.
