zamanı, cagı falan olmayan eserlerden biri süper baba; hangi yasta, kacıncıya izlendigi, görüldügü farketmeden alıp cekiyor kendine. sürekli bir orada olma istegi, görüleni baskalarının da görmesini arzulama, anılardan zaten bahsetmiyorum, sanki kendim yazmıs, oynamıs,cekmişim gibi sahiplendigim ilk dizi, belki de ilk şey...
herkes istedigini düşünür istedigi hakkında, orhan pamuk da dalga geciyor; sevdikleri kitapları kendileri yazmıs gibi sahiplenenlerle falan ama lafı gecti bir kere, oradan biri izlemedigini de ekleyerek, "bizim türk dizilerinde hep olan, o her ne olursa olsun, herseye ragmen mutlu olabiliyorum, tarzından hoslanmıyorum!" gibi bir seyler dedi, bir yakınıma küfredilmiş kadar içerledim.
son bölümde, youtube'a ben bittim nihat diye eklenmiş sahne, ki yüzlercesinden biri sadece, durumun ne oldugunu acıklar. süper baba'yı acıklar.
sigaram da kalmamıs. gitme be fiko diyelim o halde biz de...
