avazım çıktığı kadar içimden ağlıyorum. kimse bilmiyor, herkes mutlu olduğumu, güldüğüm için her şey normalmiş ben hiç kötü bir şey yaşamamışım filan sanıyolar ama ben her gece normal insanlar uyuyup rüya görürken sadece ağlıyorum, korkuyorum. korkuyorum çünkü daha kötü şeyler de yaşarım, belki üstüne sağlık sorunum eklenir diyorum. bir de bana kızdıkları zaman ellerimde değişik yaralar çıkıyor, çok acıyor, ağlamak istiyorum ama yapamıyorum. çünkü diğer insanların beni böyle görünce güçsüz olduğumu düşünebiliceklerini hissediyorum. oysaki ben güçsüz değilim. evet değilim. yaralarımı belli etmeyebilirim. karanlıklar her zaman gücünüzü azaltmaz.
