dizi demeye çok dilim varmıyor, çünkü bizim türk televizyonlarında dizi dediğimiz, iyinin kötüyü yendiği, mutluluk mastürbasyonlarıyla coştuğumuz, belirlediği konsepti gözümüzün dibine kadar sokup gerçekçilikle alakası olmayan şeydir. mankenlerin daha bi çok ünlendikleri, oyuncuyum diye geçinen güzel yüzlü çocukların bok gibi parayı götürdüğü ticarethane eserleridir.
ama bu ilginçti. her pazartesi tadı damakta kalan kaliteli bir sinema filmi izler gibiydik, daha da iyisini ben göremedim. çünkü gerçekti, çünkü fikret kuşkan ağlarken içimden bir şeyler koptu, çünkü öyle güzel ve orijinal sahneler gördük ki gözlerimiz iyiye kaliteliye alıştı.
kimse iyi ya da kötü değildi, herkes hem iyiydi hem kötü.
spoiler vermeyi dilediğim binlerce muazzam replik duyduk.
sonra da bitti. sadeliğiyle, kalitesiyle.
herkesin eline sağlık, bize baya afiyet oldu.
