Bir ilişki kolay yürümüyor hele arada özlem varsa asla hiçbir şey kolay olmuyor. Özlüyorsun, geceleri ağlaya ağlaya uyuyorsun, bekle güzel günler gelecek diye diye 3 seneni geçiriyorsun ama o ne yapıyor artık sıkılıyor. Sıkıldım diyemiyor her zamanki ufak tartışmaları büyütüyor da büyütüyor. Öyle bir silip atıyor ki seni sanki hiç sevmemiş gibi seninle hiç gülmemiş gibi. Sen telefonun ucunda ağladığın belli olmasın diye üzülmesin diye sessiz sessiz ağlarken o sesi titremeden arama artık beni diyor. Ama elinde değil ağlıyorsun çok ağlıyorsun hem de. Her zaman konuştuğun dertleştiğin yengesiyle konuştun diye arıyor. Sende safsın tabi heyecanlanıyorsun elin titriyor. Telefonu bir açıyorsun mutlulukla o ise bağırıyor "bir daha ailemden kimseyle konuşma seni ÖLDÜRÜRÜM" diyor. O son kelimeyi duyunca hiçbir silaha hiçbir suç aletine ihtiyacın kalmıyor. Ölmekten korkmuyorsun ama sevdiğin yıllarını verdiğin adamı böyle göreceğime keşke gerçekten ölseydim diyorsun. Gerçekten çok zormuş gerçekten.
