şu hayatta, bir şeylere geç kalmayı, insanlarla konuşmamayı, hiç kimseyi, hiçbir şeyi takmayıp kendi yoluma bakmayı sevmekten hallice muhtemelen her şeyden önce en sevdiğim huyum. kendi kendime hallenmelerden bahsetmiyorum. 3. şahıslar bir konuda "şunu çok iyi yaptın vallahi bravo! aferin lan! dışarıdan bakınca mal gibi duruyorsun ama hakikatten maşallahın varmış." falan dediler mi işte o anlarda kendimi öyle bir bozuyorum ki insanlar beni övdüklerine öveceklerine pişman oluyor. ne yapayım lan, çok seviyom bir işe yaramamayı. bir şekilde bi işe yaradığımı hissettirdikleri dakika sevincimi gösteriyorum. kendimi bozuyorum dediğim de bu. sadece seviniyorum abi. insanlar tahammülsüz..
