öyle bir takım ki galatasaray; formasını giyen kişiyi direk değiştiriyor. direk o ruha adapte oluyor o oyuncu. birden her maç her şampiyonluk ölüm kalım meselesi oluveriyor onun için. 2006 yılındaki şampiyonluğu hatırlayalım orada da öyle değil miydi, şampiyonluğu kaçıran anelka vs. kulaklıklarını takıp otobüse binerken galatasaray futbolcularının hepsi hüngür hüngür ağlamamış mıydı ?(tabii ki tuncay gibi ruhlu oyuncular yok değil onlar ağlamıştı o maçtan sonra) ama bir takım rakibi avrupada çeyrek final oynamış ve artık kadro olarak kendisini solda sıfır bırakmış olmasına rağmen, karşı takımda ilk on birde 5 brezilyalı 1 uruguaylı 1 şilili bir ingiliz çakması türk varken, oyuncularının değeri ve maddi güçleri galatasaray'ın kat kat üstündeyken, bu takım 10 tane türk oyuncuyla çıkmış böylesine önemli bir maça -ki bir çoğu daha çok genç ve tecrübesiz- ve o gençler o türkler, türk olmayıp da o ruha adapte olmuş aslanlar çıkıp canla başla mücadele ediyorlar doksan dakika. anlamıyorum, anlamasam da çok seviyorum. iyi günde kötü günde hep sevdiğim takımım bir tanedir galatasaray.
