bazı bünyelerde kronik hale gelir. girer girer çıkar bu insan. en tehlikeli yönü kişinin intihara meyilli olması ve hatta bazen bunu dile getirdiği halde ciddiye alınmayıp baştan savılmasıdır. ben mesela bir dönem kendimi nerde ve ne şekilde öldürmem gerektiğini düşünmüştüm. evde olmazdı, çünkü beni evde bulan insanlar bir daha o eve girmek istemeyebilirdi. kendimi arabanın önüne atamazdım, adamın ne günahı vardı, ömür boyu vicdan azabı çeksindi? kansız olmalıydı ki insanlar korkmasın ve iğrenmesin. ayrıca ölmeden önce günlüklerim, kişisel eşyalarım elden geçirilmeli ve tasnif edilmeliydi. insanlar uğraşmasın ve özellerimi okumasınlar deyu. bunu düşününce direk vazgeçtim. yataktan çıkmaya takatim yok, ne zaman tasnif edicem, hem ölmek için iyi bir yöntem ve mekan da bulamadım diye düşündüm. depresyonun özelliklerinden olan erteleme duygusu, hiçbir şey yapmayı istememe ve kararsızlık durumu eyleme geçmemi engelledi. çok ironik bi durum aslında. nihayetinde ciddiye alınması gereken ve çevrenin bilinçli olmasını gerektiren bir illettir.
