insanın aylar sonra hatırladığında bile utanmasına neden olabilir.
2015'in soğuk, boktan ve karanlık günlerinden birindeyiz. saat akşam 8 civarı, 4'ten 6'ya kadar durakta yollarını gözlediğim otobüsün içinde 2 saattir mahsur kalmış durumdayım. hava o kadar boktan ve ben o kadar yorgunum ki gözüm hiçbir şekilde inip de yürüyerek devam etmeye yemiyor.
bu yivrenç atmosfer içinde ufukta bulduğum bir boş koltuğa çölde su bulmuş gibi koşup daha çevredekiler durumu anlamadan orta kapının içerinden ilk sağında kalan o güzel yeri kapıyorum. içimde tarif edilmez bir mutluluk var, etrafımdakilere "siz hala birbirinize dayayın ehuheh" bakışları atarken bu zevki ikiye katlamak amacıyla müzik açasım geliyor. kulaklıkları takıp telefonumu açıyorum. en bi çılgınlarından bi green day şarkısını seçip dokunuyorum play'e.
bi tuhaflık var, ses garip geliyor ama ben tabiki de bunu pek siklemiyorum. köklüyorum sesi sona, birden tüm otobüsün başı bana çevriliyor.
kulaklığı çıkarıp sesi kontrol ediyorum.
sonrası sesli bir "hassiktir".
her türlü hazırlığı yapıp kulaklığı telefona takmayı unutmanın ve tüm otobüse son ses dinletmenin utancı içerisinde götümdeki bokun donma ihtimalini siktir ederek otobüsten kıpkırmızı bir suratla iniyorum.
