Yaşarken sende bir saplantı vardı
Minareler sanki sana batardı
Hele sabahları tepen atardı
Gör dünya konforu yok tabutların
Söyle de bir döşek versin putların
Hani Kur’an diyen sence yobazdı
Hani o yobaza her zulüm sence azdı
Az önce mezarcı yerini kazdı
imdat düğmeleri yok tabutların
Üzülme kurtarır seni putların.
