aş verilen kaba sıçmak doğru değildirde ondan.
benim doğup büyüdüğüm yere gelip, benden kat be kat üstün haklara sahip olması kanıma dokunuyorda ondan.
onların mağduriyetinin, boyu batasacıların siyaset alanı yapılmasını, bunu görmeden hala cellat cellat diye sevenlerinin olduğunu görmek beni üzüyorda ondan.
tabii ki de beş parmağın beşi bir değildir.
misal; kardeşlik, dostluk diye bağıranlarla ben, aynı durumda, yani mülteci olarak gitsem bir avrupa ülkesine,
o kardeş dostluk diye bağıran kişi, şimdinin suriyelisi gibi olacak. çünkü onların yaptığında, onlar üzerinden oynanan oyunlara gözü açılmamış ve gayet normal, olağan geliyor.
bense, tam tersine. o ülkenin vatandaşına, onlar selam vermeden bile selam veremem. ev sahibi benden kira istedi diye ev sahibi öldürmem. o ülkenin, insanların huzur bulmak için, dinlenmek için gittiği yerde değil, ara sokaklarında bile türkiye! türkiye! diye bağıramam. utanırım bir kere. madem çok seviyordun ülkeni, kalsaydın da almak için savaşsaydın dese biri, utancımdan yerin dibine geçerim, çıkamam bir daha yukarı.
kimse bize bakıp iyi türk, kötü türk demez. türk der geçer.
yani kurunun yanında yaş da yanar.
kimse, suriyeliler üzerinden insanlık dersi vermeye kalkışmasın. kimse düşenin üstüne çıkıp tepinmedi.
aksine, düşene el uzatıldı, kaldırıldı, şimdi onlar üstümüzde.
