Anıtkabir'e ilk gittiğim Zaman altı yaşındaydım. O an ki heyecanım hala aklımda. Akşam Erken uyurdum hemen sabah oluverirdi. sabahta kalktığım gibi hazırlanıp giderdim belki heyecanım yolda geçerdi. Ama düşündüğüm gibi olmadı. Askerlerin nöbet değişimi diye bir ses duydum korkuyla karışık heyecanım daha da artmıştı. Neydi bu nöbet değişimi? Ne olacaktı? Evet işte askerler göründü. Gördüğüm gibi elimi alnıma götürüp Bi selam vermiştim. ilerliyorduk Aslan'lı yolu da geçmiştik. Askerler hiç kıpırdamaz demişti annem gerçekten hiç hareket etmiyorlardı. Epey merdiven vardı. Bi koşu çabucak çıktım merdivenleri kuzenimi de geride bırakmıştım. Kalbim sanki Boğaz'ımda atıyordu. Ve ATA'mın huzurundaydım. ilk öğrendim duam inna ataynayı okuyup ellerimi yüzüme sürdüm. Baş parmağımı kıvırıp geriye kalan dört parmağımla bir selam da ATA'ya verdim. 5 yıl sonra tekrar gittiğimde aynı heyecanı yine yaşadım. 45 te olsam 65 te olsam o heyecan benden hiç gitmez.
