tüm kahrını çekmiş, seni korumak uğruna tüm hayatını ortaya koyacağından bir an bile şüphe etmediğin, bu karşılıksız seven yüce varlığın çöküşünü izleyekalmaktır bir anda.
senin o anki duygularında, düşüncelerinde, yaşam tarzında, kendinden memnuniyetinde ve hatta üzerindeki kıyafetlerde imzası olan bir kadının parçalanmışlığıyla yıkılmaktır.
var olmuşluğuna bir küfür gibidir annenin ağlaması. nefes alışına bir hıyanet gibidir; ağlatanı bulup canını ayna gibi paramparça etmek istersin. ama yerinden kıpırdayamazsın bile; sana ağırbaşlı olmayı öğreten, efendiliğin tanımını yaşatan, bu hale, seni insan haline getiren bu kadının ağlamasıyla yerinden kalkıp dünyayı bile yıkamazsın. çelişkiler içinde kalakalırsın. çünkü öğrettiklerine duyduğun hayat borcuyla öğrettiklerine gösterdiğin saygı çelişir o an duygularında. ve anneyi hayalkırıklılığına uğratmamak için efendi olmak ağır basar düşünce karmaşasının sonunda. ağırlığın yangınlığıyla oturur bakarsın gözlerinden süzülen her bir inci değerindeki damlacıklara...
