Bu yazdıklarımı az önce başka ve ilgisi tartışılır bir başlıkta yayınladım.
isteğim şu ki, burayı sözlük yapalım.
Yazılarımızın her biri gözümüz nuru olsun. Aydınlık versin.
Bir tabancanın tutukluk yapmasına, katiyyen benzemez. Tabanca tutukluk yaptığında, sevinebilirsin de. Ki onun, çok basit, mekanik ve genellikle tek sebebi vardır.
Oysa yazarken tutulmanın, bir çok nedeni olabilir.
Kafan tutulmuştur. Aslı, beynin .ikilmek üzeredir, anlamına gelir.
O denli dolusundur da, yazsan ayrı derttir, yazmasan beynin çatlayacaktır.
O kadar kötüdür ki kafa tutulması, beyninle yüreğin çarpışıp dururlar ve sen onlara söz geçirmezsin.
Beynin yaz derken, yüreğin sus der; yüreğin yaz derken, beynin yazamaz hale gelir.
Yüreğinden akıp giden duygulara, mantığın sus demiştir.
Yazacağın tek sözcük, çok değer verdiğin bir güzel insanı kıracaktır veya gereksiz birine, değer atfedecektir.
Kafanın akışkanlığı tutulmuştur. Bu çok önemli değildir.
Sözcükler, senin beyinsel hızından fazlasıyla geri kalmışlardır. Bir süre sonra rutine dönersin, geçer gider.
Sözcük korkusu ve sevgisi de, yazma tutukluğuna neden olur.
Bunlar, çok kullandığın sözcükler de olabilir, hiç kullanmamaya çalıştığın sözcükler de.
Şık sözcüğünü, yazının herhangi bir cümlesinde, ne kadar çok geçirmek istesen de cümlede yeri yoktur; tutulursun.
Katil sözcüğünü hiçbir yazında kullanmak istemezsin, gelir cümlenin ortasına taht kurar.
Yazarken gerçeklikten çıkmak veya kopmak, tutulmanın temel sorunudur.
O kadar da, insanidir ki aslında. Yumuşatmaya çalışıyorsundur, gerçekliği.
Fecaat acıları...
Bir bakarsın, anlatman gerekeni süsleyip püsleyip, topal oğlana satıyorsun. Utanmadan, kel oğlana aldırıyorsun. Al gülüm, ver gülüm yapmaktasın.
Ağlayacağın gelir, o an..
Beyninden, kaleminden utanırsın. Üç gün yasak verirsin kendine, ellerine;
beynini döversin.
