monotonluğun artık işkence olması durumudur. etraftaki her şeyin yerli yerinde ve hiç olmadığı kadar düzenli olması zihnimin en renkli kısımlarına dökülen siyah beyaz boya gibi oldu. hep aynı gecede, odamın penceresinden içeri süzülen sokak lambasının ışığı, 400 metre ötede olan otobandan geçen arabaların gürültüsü, hep havlayıp duran aynı köpek ve hep kulaklarımı meşgul eden aynı müzikler.
sıradanlığın artık işkence halini almasıdır artık. etrafa boş gözlerle bakmaktır. bu kurulu düzene anlam vermemektir artık.
işkencedir düzen.
insan renklerden nasıl uzak kalır ki, sıradanlığın siyah beyazı üzerimize çökmüşken?
