ikinci kez doğuyorum galiba. Fikirlerimle, düşüncelerimle. Ya da ergenlik zırvalarından biridir belki de bu. Ölümüne okumak istiyorum ve sürekli yazmak. Sonra yazacak bir şey bulamıyorum. Okumayı da bıraktığım oluyor arada. Herkesleşiyorum. Boş bir yaşama merhaba diyorum tekrar. Basit acılara, alışkanlıklara. Hayaller kuruyorum her gece ve unutuyorum ertesinde. Binlerce plan dönmekte kafamda her dakika. Bazen gerçekten adam olacaksın sen diyorum kendime. Bazense kalbimi söküp atmak geçiyor içimden. Fikirlerim düşmanım oluyor bazen, saldırıyor alışkanlıklarıma, inançlarıma. Bir orta yol bulamıyorum. Çıldırıyorum bazen ve duruluyorum sonra. Farkettim lakin. Nasıl bir ben olacağıma kendim karar verebilirim. Kendi yolumu çiziyorum yavaş yavaş. Bazen bir adım atıyorum ileriye, durdurmak istiyorlar. Pes ediyorum arada. Sonra tekrar deniyorum. Bazen korkuyorum yeni bir adım atmaya ve öylece yerimde sayıyorum. Evet ben yolumu çiziyorum herkes gibi. Ama herkes gibi aptalca çizmek istemiyorum. Umarım çıldırırım bir gün. Belki rahatlar zihnim.
