Uzun uzun yazıp anlatmak istiyorum lakin sözlü anlatırken bile bazı yerlerden kısmama rağmen iki buçuk saat sürüyor. o yüzden şimdilik burada özet geçiyorum.
hayatımı adadığım kadından ayrılıp 25 yılımı geçirdiğim, hüzünlerimi, sevincimi, eğlencelerimi yaşadığım ve daha sonrasında barınamadığım şehrimden, bir ay boyunca plan yaptıktan sonra işlerimi ayarlayıp istanbul'a geldim. 1 yıl evli ablamda kira vermeden sığıntı hayatı yaşadım. Şu an ki Suriyelilerin durumu gibi bir durumum vardı o dönemler. 1 yıl içerisinde hatunun bana soktuğu borçları kapadım. babam rahatsızlanınca şehre geri dönmek zorunda kaldım. şehre geri döndükten 3 ay sonra babamı kaybettim. babamı da kaybedince artık planlarımda askerlik vardı. babamı kaybettikten 1 gün sonra askerlik yerim açıklanacaktı. hemen askeriyeye gidip durumumu anlatıp ileri bir tarihe aldırmak zorunda kaldım. beni 6 ay sonrasına attılar. yani kasım celbine denk geliyordu bu. o süre zarfında bulunduğum şehirde çalışmam lazımdı ve 6 ay boyunca boş beleş çalıştım. biraz da olsa para biriktirip askere gittim. Biriktirdiğim para 3 ay yetti. her çarşı iznime çıktım ve her çarşı iznimde sarhoş bir şekilde askeriyeye döndüm. bir şekilde bitti askerlik. istanbul'a gelip evli ablamda 1 hafta kaldım. 1 haftada şehrime dönüp çocukluk arkadaşlarım ile görüştüm. orada da geçirdiğim 1 haftadan sonra tekrar istanbul'a gelip işe başladım. 3 ay daha ablamda suriyeli hayatı yaşadıktan sonra askerde tanıştığım bir arkadaşım mersinden istanbul'a geleceğini söyledi çalışmak için. Benim için bulunmaz bir nimet gibiydi. konuştuk ve anlaştık. planlarımıza göre 3 ay para biriktirip eve çıkabilecektik. Planlarımızı harfiyen uyguladık ve şu an son 3 aydır o ev arkadaşım ile istanbul da yaşıyorum.
tek yaşamak hayalimdi. Evet, belki ailem kalmayınca bunu başarmak daha kolay oldu. Tek yaşamanın en büyük zorluğu çok fazla yalnızlık çekmek. iliklerime kadar hissediyorum.
