Insanlardan bi fayda görmeyince olmasi gayet normal. Konussan anlasildigini hissetmiyorsun ben niye konuşuyorum ki oluyor. Hic konusulmamasiyla pek bi farkinin olmadığını anliyorsun. Sonra etrafındaki bencilliklerle dolu kalabaliktansa yalniz olmayi tercih ediyor. Her sey bi çıkar iliskisi olmus. Yalniz olmayip insan ne yapsın?
Yolunu, hayatinu belirleyecek olan sensin. Bu döngüde etrafindaki insanlara çok ihtiyacın olmamali. Kendini en iyi taniyacak olan sensin. Ve su da bir gercek ki allah tan baskasina muhtac olmadiginin farkinda olunca; kimseyle cok da samimi olmazsin. Ve böylesi bence cok cok cok cok kafa dinlendiricidir. Tabi böyle nereye kadar gidecek ben de bilmiyorum. Ya ömrümün sonuna kadar belki kısa kadar belki de yarin son bulacak bu halim. Nasip, kismet. Memnunsam böyle olmasi iyi..
