kafayı yiyeceğim...yıllar var ki varlığında, yokluğunda, yazında, kışında, bıkmadan usanmadan sevdiğin insanın seni sürekli reddettiği gerçeğiyle yaşıyorsun o kadar ağır ki. durmadan aşka düşüyorsun, daha öncekiler gibi geçer sanıyorsun. ama o durmadan karşıdan geliyor. salak farkında değil ne kadar sevildiğinin, düşlendiğinin, istendiğinin. durmadan reddetti. hep aynı şeyleri geveleyip durdu. belki değişir umuduyla çok takılmadım. ama hiç değişmedi. beni hep küçük kapkara gözleriyle görebildiği kadar sandı. oysa öyle miydi bizde aşk? ben onu hiç ayak basmadığı yerlere taşıdım, hiç görmediği yerlere götürdüm, sırtını dayamadığı duvarlara yazdım, kocaman bir dünya kurdum onunla kendime. o sadece 2 küçük gözüyle, septizmiyle baktı ona olan itiyadıma. reddetmek için bir nedene ihtiyacı yoktu. ben de zaten benimle 5 yıldan bu yana 1 gün bile sevgili olmadı diye yüzüne vurmadım. sorgulamadan sevdim. sevmek kolay şey mi, özlemek yıllarca kan kurak toprak bir yürekle kolay mıydı? sen durmadan reddettin ben sevdim allahtan reva mıydı?
