tasavvuf felsefesinde; insani sevgiyi insanlari severken bile ona allahı hatırlattığı için sevmek gibi bir aşmışlığa ulaştıranı belli eden cümle. insanları insani kaygılardan ya da optimist herhangi bir bakış açısından değil de, mutasavvufluk felsefesinde allahın kendi güzelliklerini görmek için yarattığı insanda bu yaradanın güzelliklerini gördüğü için sevme biçimi.
