Arkadaşlar sizinle annemin yazdığı bir yazıyı paylaşmak istiyorum. Babam ile mecburen ayrı kaldıkları bir dönem olmuştu, o zamandan. insan gerçekten hayret ediyor.
"Ayrılık zor şey. Zahmetli şey. Hele ne zaman kavuşacağını bilemiyorsan dayanılması güç. Sabaha karşı ansızın çıka gelir, apar topar katlar eşyalarını. Anıları bir valize sığdırır, ve gider. Geriye bir bakışı kalır, ve uzun kollarını dolayışını boynuna. Boğazın düğüm düğüm. Gık desen taşacak gözlerin. Buğulu buğulu bakıyorsun gözlerine, ve ovuşturuyorsun. Gençliğimizden beri en sevdiğim şarkıdır bilirsin. Sevemedim kara gözlüm...Sevmelere doyamadım ben seni. Tek bir cümle "Allaha emanet.." Sensiz buralar ıssız kalacak. Bilirsin korkarım zifiri karanlıktan, ve yanlız kalmaktan. Geceleri uyuyamam, annem gelir mi acaba yanıma? Gittin ya, kalbimin odaları hep karanlık. Evdeki eşyalar kimsesiz. Masadaki yerin, salondaki koltuğun boş. Çay demlemiyorum artık. Kahvaltılarım buruk. insan peynir tabağına bakıp ağlar mı? Ağlıyorum işte. inadına açık bırakıyorum evin lambalarını. Ayakkabı çekeceğini koymuyorum dolaba. Direniyorum gidişine, alışmayacağım. Hep sinirlenirdin çekeceğin dışarıda kalmasına, ve fazladan bir ışık açık kalmazdı sen varken. Belki sırf bunun için gelirsin. Beni boşver.. Ne olacak okumadan elden çıkaramadığımız eski kitaplar? Peki yeni yıkanmış ama daha takamadığımız perde? Ben zamanı durdum. iyi bakmıyorum kendime. Hadi çık gel."
