evet... bugün saat 2:00'da.
ilk başta bi şoka uğradım. gülmeye falan başladım. ciddi olamam ben (bu konularda bile). her neyse... ilk defa bir yakınım eksik. biraz gülüşten sonra ağladım 15 dakika. 15 dakika sonunda bu gözyaşlarının yerini kahkahalar aldı. hastaneden döndüler gidenler. anneannem durumu bilmediğinden anlattılar ona. birkaç gözyaşı daha aktı...
şimdi balkondayım. oturuyorum öylece. hiçbir şey sikimde değil.
