kısacık ömrüne böylesi devasa eserleri sığdırmayı başarmış bir adamdı.
ben direnmeyi de sevmeyi de bu adamdan öğrendim. hoş seslendirdiği çoğu eserin sözleri onun olmasa da, o manalı sözleri onun sayesinde keşfettim.
22 yaşında bir ömür yaşamış gibi bir olgunluğa sahipti. sesi bana huzur veriyor rahmetlinin. bağlama çalışı ise genç yaşına rağmen müthişti, yaşasaydı bugün en büyük ustalardan biri olabilecek potansiyele sahipti. şelpe tekniğinde ustalaşmıştı genç yaşına göre.
"şairler şiirler yazıyor ve biz ozanlar türküler söylüyoruz. peki neden? dünya alışkanlıktan değil, sevgi ve mutluluktan dönsün diye."
"hor baktık mı karıncaya?
kırdık mı kanadını serçenin?
vurduk mu karacanın yavrusunu?
ya nasıl kıyarız insana?
ya nasıl kıyarız insana?"
dedi. yaktılar. kıydılar. ama o son sözünü çoktan söylemişti:
"ölmedim ben diyorum,
ışık oldum sonsuza."
bu yobaz tayfanın anlayamadığı şey bu. bedenini yakmış olabilirsiniz hasret'in, ama sözleri, türküleri sonsuza kadar gidecek. ismi benim çocuğumda yaşayacak. o ölmeyecek.
"ekilir, ekin geliriz.
ezilir, un geliriz.
bir gider, bin geliriz.
beni vurmak kurtuluş mu?"
acıyı bal eyledik parçasından en sevdiğim sözleri ise:
sen olmasan öldürmek ne, çürümek ne zindanlarda?
özlem ne, ayrılık ne? yokluk ne yoksulluk ne?
direnmek ne, direnmek ne? işsiz güçsüz dolanmak ne?
gün gün ile barışmalı, koklaşmalı, söyleşmeli.
kardeş kardeş duruşmalı.
korka korka yaşamak ne?
