küçük büyük demeden herkesin sevdiği yiyecek. ufakken değeri daha çok bilinen şey.
oynanan mahalle maçından sonra, pis ellerle, kirli üst ile, yaralı bacaklarla bakkalın yolunu tutardık. genelde para olmazdı. eve gidip anneden para isterdik. genelde anne söyleneceğinden hep bir korku ve yalakalıkla bu para isteme olayına girerdik. eve para almaya gitmeden önce herkes kendi annesinin para verip veremeyeceği hakkında yorumlarda bulunurdu. ''benimki vermez oluumm.'', ''kızacak şimdi ya sabah da kola için para almıştım.'' gibi. sonra eve gidip gelirdik bakkalın önüne tekrar. bazıları para alabilmiş bazıları alamamış. elimizde ne varsa bakkal ismet abiye verir ve kaç tane gofret alabileceğimizi sorardık. ''3'' derdi. ama biz 5 kişiydik? o 3 gofret güzelce bölüşülür ve dünyada eşi benzeri olmayan bir keyifle yenilirdi. ulan o değil de eskiden gofret yemek bile farklıydı.
