Ben anneannemi 12 yaşında tanıdım. Dedem olacak herif yıllarca annemi evlatlıktan reddetmisti.. Bu yüzden anneanneme çok geç kaldım. Bir o kadar da çok erken veda ettim... Yeryüzünde meleğin sıfat bulmuş hali gibiydi, çok çekti ama insanlığından bir şey kaybetmemişti. Bilmem bilir misiniz kumuk dilini ama az biraz araya karıştırdığı kumukça ile konuşması hala kulaklarımda. Daha küçüktüm ama korkmadım cansız bedeni yıkanırken ona son kez dokunmak için ben de vardım. "Artık büyüdüm anneanneme güzel yemekler yapabilirim sadece şu üniversiteyi kazanmam lazım sonrasında kaçıp kaçıp yanına gideceğim ve pamuk yanaklarından öpeceğim" derken cansız bedenine son kez dokunma derdine düşmüstüm. Soğuk bir kış günüydü ama yüreğimin yangınından hiçbir şey hissetmiyordum. Daha yeni kavuşmuşken veda vakti erken gelmişti kapımıza... Cenazeni ve o müthiş topluluğun olduğu günü ve normalde hiç umrumda olmayan insanların, seni belki de bir kaç kez görmüş insanların yakarışlarını unutmayacağım. Arkandan sarıldığım yerdeki toprakların kokusu hep sana beni anımsatacak. Ben sana tam anlamı ile hiç veda edemedim güzel yürekli kadın, affet beni kabullenemedim hala gidişini bu yüzden ziyaretini aksatışım... Büyüdüm, bana emanet ettiğim annemin ellerinden tutacak yaşa geldim. Görüyorsan eğer beni ya da duyuyorsan kızını terketmeyeceğim diğer insanlara rağmen tutuyorum ellerinden bil...
