1969'da John Bowlby tarafından geliştirilen bir teori. psikolojide bireyin başka bir kişiden yakınlık bekleme ve bunu sürdürme eğilimidir. bu kurama göre insanlar yine insanlar için araç olmaktan öte birer ihtiyaçtırlar ve sosyal varlıklar olmalarından ötürü buna mutlak bir şekilde gereksinim duydukları kabul edilir.
bazı kuramcılara göre kişinin yetişkinlik çağında kuracağı ilişkilerin niteliği ve bu ilişkilerden oluşan beklentiler, küçükken anne ile kurulan bağlanma ilişkisi ile belirlenir.
yetişkinlerde bağlanma türleri genel olarak dörde ayrılır. bunlar güvenli bağlanma, kayıtsız bağlanma, saplantılı bağlanma ve korkulu bağlanmadır. güvenli bağlanma olumlu bir bağlanma türüdür ve herhangi bir kaygı içermez. kişisel özerkliklerin yitirilmeyip korunduğu görülür. kayıtsız bağlanmada ise kişi kendine değer vererek başkalarını olumsuz görüp onlara bağlanamama eğilimindedir. başkalarına duyulan gereksinim ve yakın ilişkilerin önemi reddedilir. bağımsızlığa aşırı derecede önem söz konusudur. saplantılı bağlanmada ise bireyler kendilerine güvenmez iken başkalarına güvenirler. sebebi ise kendilerini değersiz, başkalarını ise kendilerinden üstün gördükleri içindir. korkulu bağlanma durumunda ise birey kendisine de başkalarına da güvenmez. sebebi ise bağlanmayı istemekle birlikte taşınan reddedilme korkusudur.
