seni benden ayıran her ne ise çok kızdım. Bedenine kızdım.
Anneler çelik gibi olurdu hani.
bir hastalığın yenmesine nasıl izin verdin seni...
böyle cümleler kurdum... Kızma...
Biliyordum içindeki yaşama azmini... Sevdiklerin için,annen için,çocukların için,çok sevdiğin,sevdiceğin 35 yıllık hayat arkadaşın için çok çabaladın yaşamaya...
Olmadı... Kaybettin,kaybettik biz...
Şimdi bir mezar,taşına sarılmak geliyor içimden... Yapıyorum da...
seninle yalnız değilken mezarının başında,sana mektuplar yazıp gömüyorum toprağına.
umut büyüyor o küçücük mermer kaplı yerinde...
