gece arkadaşlar ile beraber bir şeyler içmeye gittik. eve döner iken ben yarı yolda inip yürüyerek gitme kararı aldım. anlamsız bir karar idi. ama bunu yapmayı kafaya koymuş ve yapıyor idim.
yürürken hep arkama bakarım. isterseniz şüphecilik diyin ama alışkanlık olarak tanımlıyorum. neyse;
arkama baktığımda kendi halinde biri olarak düşündüğüm bir insan gördüm. keşke düşünmeseydim. hızlı hızlı adımlar atmaya başladım, o da atmaya başladı.
aman allahım ne oluyor diyerek koşmaya başladım. evin yolunu kaybettim resmen. bir anda arkamda bir el hissettim. tamamdır bu sefer kesin boku yedin diyerek döndüm.
bir baktım dayım....
"ulan piçin evladı, ben sana bu saatte içmeye gitme adam gibi evinde dur demedim mi?"
yine yedim dayağımı.. bir daha gidemedim bir yere. asosyalim..
