Tam 19 sene oldu kaybedeli... Doğup büyüdüğüm ev o gün öldüğüm gün olmuştu. Daha küçücük bir çocukken kaybettim onu.
O günden beri o evin önünden hiç geçmedim. 19 sene boyunca o sokaktan geçemedim, geçenlerde cesaret edip o sokaktan yürüdüm. Gözlerim dolmak üzereydi ve kendime ağlama sakın, ağlama sakın diyordum. Tam evin önüne geldiğimde etrafa bakıyordum bir anda anılarım canlandı. Oyunlar oynadığım, çocukluğumun geçtiği sokaktaydım. Baktığım şeyler şuanda olanlar değildi, sanki o zamanlarda olanları görüyordum. Karşı sokaktaki içi bahçeli gecekondu evini görüyordum. Şimdi yerine kocaman bir bina dikmişler. Mehmet amcayı gördüm, iyice ihtiyarlamış ve her zamanki gibi evinin önünde sandalye üstünde oturuyordu. Bana seslendi '' oğlum kiralık evmi arıyorsun ? '' diye. Cevap veremedim, duymadığımı düşünerek tekrar sordu. Ve ben '' yok amca geçerken uğradım '' demekle yetinebildim.
Burada babalarına küfür edip, sövenleri görüyorum. Bazen kendime onlar kadar zengin olabilseydim diyorum. Hayat herkeze eşit davranmıyor, diyorum ya keşke ben de o zenginlerden olsaydım.
