korunma psikolojisi denebilir. tüm şişmanlar için geçerli olmayan beyan.
şu başlıkları gördükçe geçmişim aklıma geliyor.
insanlardaki şişman algısı çok acı verici, şişman insanlara vebalı gibi yaklaşıyorlar.
dalga geçiyorlar, bir gururunun olduğunu unutuyorlar.
türlü türlü benzetmeler yapıyorlar mesela, herkesin önünde. (bkz: balina) (bkz: aygır) (bkz: şişko patates)
gecelerce ağladığımı bilirim, sevilmemek çok çirkin bir şey. ilerde rahatlıkla verebileceğim şeyler için hor görülmek çok acı bir şey.
yemek yemekten utandım, kantine inmekten utandım, dışarı çıkıp dolaşmaktan utandım. inanır mısınız spor yapmaktan bile utandım. arkadaş bile edinemedim utancımdan.
hiç özgüvenim olmadı.
dövmeler yaptırdım, saçlarımı kendim kestim, piercing taktım. bunların beni farklı göstereceğine inandım ve sırf zayıflayıp havalı görünmek için sigaraya başladım.
ama ben karıncayı dahi incitmedim, insanların gözüne bakmadım yanlış anlamasınlar diye.
hissettiğim tek duygu da utançtı. kendimden utanmak..
gün geldi zayıfladım, gelişme dönemindeydim uzadım. genç kız oldum. insanların yadırgamayacağı bir dış görünüşe sahip oldum.
ama unutmadım, ne kadar ağladığımı unutamadım.
özgüvenimi kazanamadım. belki bir daha görmeyeceğim insanlar yüzünden hayatıma eksik devam edeceğim.
demem o ki kiloyu veriyorsun, güzelleşiyorsun. bir şeyler tamamlanıyor hayatında ama merhamet, vicdan bunları kazanamıyorsun sonradan.
