Unutmak değil de, alışkanlıklar yoruyor insanı.
Aslında hiçbir şey hissetmiyorsun kafada bitirdikten sonra. Kurulmuş içi boş hayaller kalıyor. Olsun diyor insan, hayatın sonu değil. Birisini sevip ayrılınca ölmüyorsunuz, belki acı da hissetmiyorsunuz. Ama bunlardan daha kötüsü uzun soluklu bir ilişkiden çıktıysanız, sarıp sarmaladığınız dalınız kopuyor. Bir anda kendinizi güvensiz, kimsesiz hissediyorsunuz. Sırtınızı yaslayabileceğiniz, güvenebileceğiniz, her şeyinizi anlatabileceğiniz ve en önemlisi bir daha kafa yapısı bu kadar kendine benzer biri olacak mı o. Öte yandan kindar bi yapıdaysanız hiçbir şey unutmazsınız. En ufak detaya kadar. Salak yerine konmak, devamlı yalanlarla bir şeylerin ört bas edilmesi, acaba gerçekten(?) demek insanın bütün gün beynini kemiriyor. Ya çok duygusuz bir insan olup sevmeyeceksin, ya da yalanlara göz yumacaksın. Bir ortası yok bu işin.
