hic beceremezdim bu oyunu oynamayı,favorim dhalsim di,çünkü kolları da ayakları da uzuyordu dhalsimin tılsımı cağrıştırırdı bana o büyülü havası.dhalsim ı severdim cünkü dövmem gereken rakibim bi türlü yaklaşamazdı bana,tehlikenin büyümeye başladığı ana iksirimden bi yudum alır yakardım onu,onunla bitirirdim oyunu,zangief in iriliği,chun linin kazanınca gülücük ve öpücük arası bişey atması,kendine has dövüş kıyafetleri,cığlıkları hoşuma giderdi.mr.bison ve gayl dan nefret ederdim nedense.ken ve ryu ya ise hic alışamadım.vega nın uzun bıcaklı parmakları da hosuma gidiyordu,ama street fighter de boğaz kesmeceler,kafa koparmacalar,oluk oluk kan akıtmacalar yoktu.morarmış bir göz,patlamış bir dudak resmedilirdi karşımızda ve "off "ceker gibi bir hali olurdu dayak yiyen elemanın.* en vahsi olanı blanka idi,ama blanka bile tüm o yeşil canavar görüntüsüne,kırmızı ateş sacan gözlerine rağmen,şimdi ki oyunlardaki canavarların yanında kermit gibi kalıyor.erdemli bir sokak dövüşüydü street fighter,yamuk olmazdı,bir jetonla bile bitirebilirdin oyunu hakkını verebiliyorsan,cok atari kolu kırıldı o zaman,ama cocuklar daha cok birlik icindeydi ve daha az kavga ederlerdi,kozlarını uzaktan büyü yaparak*paylaşırlardı.bir oyundan bunlar mı cıkar dememek lazım,hayat oyunlardan ibaret oldu şimdilerde. *
