Dün bir gaflete düşerek denediğim faaliyet. ilk 10 saniye her şey mükemmel gidiyordu. * Ancak hoca ayağa kalkınca gerçek işkence başladı. En sıkıcı matematik dersinde bile saate bu kadar sık baktığımı hatırlamıyorum. Hatta ilk dakikalardan pes edip de çıkanları görünce işin ciddiyetini fark ettim. Dersin sonunda herkesin yüzünün aşkı memnunun final bölümündeki Firdevs hanım gibi olduğunu ve paytak paytak şaşkın ördek gibi yürüdüğünü görünce yalnız olmadığımı anladım. "Acı, pes etme duygusunun yanında hiçbir şeydir." diye söylene söylene hayatımın en ama en uzun 45 dakikasını tamamladım. Son olarak bir tavsiye: mümkünse önünüzde ve arkanızda kimse olmasın. Aksi takdirde önünüzdeki dayının kalçalarını ders boyu izlemek zorunda kalabilirsiniz. Ya da başkası aynısını size yapar. * Çünkü bu sporun doğasında var dediğim olay. Öptüm...
