çocuk iken baya tipsizdim ben, erkek gibiydim. bütün arkadaşlarımı döverdim, kızlarla oynamak yerine, erkeklerle top peşinde koşardım. aile dostumuzun benimle yaşıt sarışın sevimli bir oğlu vardı, pek severdik birbirimizi. tüm oyuncakları paylaşır hep birlikte oynardık. biz taşınınca aileler koptu, haliyle görüşemez olduk. 14 sene sonra kardeşimin mezuniyet töreninde karşılaştık, annem kolumdan tutup, sana bir sürprizim var diyerek bana karşıdaki adamın çocukluk arkadaşım olduğunu söyledi. bi sevindirik oldum, yanına gidip ismimi söyledim. gözlüğünü çıkarıp yüzüme baktı, sonra aniden sarıldı. buraya kadar her şey normaldi, bu tekrar yüzüme bakıp "sen çok tipsizdin ne ara evrim geçirdin" dedi. bununla kalsa iyi, arkadaşlarını da çağırıp "hatırladınız mı bu erkek fatmayı" diye bağırdı. lan millet bize bakıyor, utancımdan yüzümü çevirip gitmeye çalışıyorum ama bizimki konuşmaya devam ediyor. neyse sonunda kaçıp kurtuluyorum.
ben çocukluk arkadaşımı görünce sevinmiştim, hasret gidereceğimizi iki güzel anıyı hatırlayıp güleceğimizi düşünmüştüm. ama bu tam ibne çıktı, çocukken böyle değildi. ne demişler adın çıkacağına canın çıksın daha iyi ..
