size küçükken çok yaptığım, simdi ise yerini farklı versiyonlarina bırakan bir durumdan bahsetmek istiyorum. Umarım benim yaptığım bu şeyi başkaları da yapmıştır.
Hani çocuklar oyuncak arabayı halıda surer de yolda olduğunu hayal eder ya. Veya bir oklavayı kılıç olarak. Bu şekilde eğlenirler, kendilerini muhtemelen baska dünyalarda bulurlar. işte ben bu tip araclari kullanmaya ihtiyaç duymadan oyun oynuyordum.
Beynim bu malzemelere ihtiyaç duymadan kendini eğlendirmeyi başarıyordu. Hatta daha gerçekçi oluyordu bu şekilde. Bazen etkilendiğim bir filmi yönetiyor bazen de bir futbol maçınının kontrollerini elime alıyordum. Ama bir o kadar da beynim kendisi yazıyor ben izliyordum.
Bu hayal gucu oyununu oyuncaklı veya oyuncaksiz oynayan diger çocuklardan en önemli fark da şuydu; onlar başka bir mekanda kendilerini hayal ediyorlardı. Bense gittiğim yerlerde yoktum, çünkü oradaki her şey bendim. Herkesi tanrı gibi yönetir ve izlerdim.
Peki dışarıdan nasıl gorunuyordum?
Bir çocuk dusunun deli gibi etrafta dolanıyor ve ağzından tuhaf efekt sesleri çıkarıyor.
Ne dovus sahneleri ne efsane goller izledim ben... Büyüdükçe yeteneğim azaldı. Ama ben vazgeçmeyeceğim, eskisi kadar olmasa da hala bir seyler yazarken, üretirken dolanirim. Az da olsa arada güzel film sahneleri yazacağım.
