anneleri hep kadınlardan seçiyorlar ne ilginç size annemi hiç anlatmadım mesela...
pek konuşmazdı, ama saçları ıhlamur kokardı. pek kitap okumazdı ama harika çamaşır asardı. annem gidince kalbime iyi bakamadım erken kurudu albayım. kalbimde bir sızı, bilincimde bir çatlak, zihnimde bir uyuşma, aşık olduğum ilk kadın coğrafya öğretrmenim karadenizde dağlar denize paralel uzanıyor ama biz onunla yan yana uzanamıyoruz.
televizyon hala tek kanal varşova battı, soğuk savaş, nükleer tehtidler, insanlar ölüyor ben büyüyüorum. büyüdükçe kafamda büyüyor, ellerim büyüyor, büyüdükçe hayallerim küçülüyor. görüyorum insanlık kan kaybediyor. ben insanlığa kan vermek istiyorum kan gruplarımız uyumsuz çıkıyor. yıkılıyorum... her şey siliniyor herşey...
tam bitti diyorum ufuktan ayşegül doğuyor. ayşegül... dünyanın en güzel şiiri.saçları, burnu, gözleri hepsi tam kafiye. off... keşke az sonra ölmeyecek olsaydım ya. yalan yok hiçten hiçe ben hep ölmeyi istedim. bazen düşünüp yaşıyor olmanın ne kadar saçma olduğunu farkederdim. size olmuyor mu ya ? yaşamak ağır gelmiyor mu ?
hayat böyle sırtınıza bir kambur gibi binmiyor mu ? bana oluyor. düşün ki 6 milyar insan var dünyada peki bana ne gerek var ? gerek yok...! bana gerek yok...! tamam o zaman tamam bırakın beni öleyim nasılsa unutuluruz be... ne mühendisler ne doktorlar unutulmuş. bir ayşegül üzülür birde sinan oda ertesi günü unutur çocuk işte. ayşegül ağlar, çok ağlar. sonra daha çok ağlar. ama sonra unutur. hepimiz unutulmak için yaratılmadık mı ?
siz yinedebeni hemen unutmayın be.. arada bir fotoğrafıma bakın, söylediğim sözleri bir kenara not edin. ben unutulacak adam mıyım be...
son sözüm ne oldu diye sorarlarsa şu şiiri okuyun;
