Her zaman bir şey"de", bir şey "için" var olmaktır. Var olmak fiili tek başına bir fiil değildir, var olmak tek başına bir var olmak olsa idi varoluş olmaz yalnızca bir mevcut-olma olurdu.
"insanın elindeki telefonla ilginmesi" ne demektir? O insanın elindeki telefonda var olmasıdır.
"insanın 'ğ' nesnesini bilmesi" ne demektir?
O insanın 'ğ' nesnesinde var olmasıdır.
--
"insanın bir yere gidiyor olması" ne demektir?
O insanın o yerde var olmak "için" 'yolda gidiyor olarak' var olmasıdır.
Bilincin yönelme olmaksızın varlık göstermeyeceği gibi, var olmak da bir şeye yönelik olmadıkça var olmak değildir.
Var olmak yalnızca "var olmak" kalıbıyla görünmez. "Dır,dir" ekleri var olmak kelimesinin başka bir formudur. Her cümlede açık veya gizli olarak bir "dır" vardır.
"Ben masanın üzerindeyim(dir)" cümlesindeki -gizli- "dir" benim masanın üzerinde var olduğumu ifade eder.
Bu ontolojik serimlemenin kapsama alanını biraz genişletip "sevme"nin (bir insanı sevmenin) ne olduğuna ilişkin de bu formülasyonla bir şeyler söylenebileceğini düşünüyorum:
Ama öncelikle belirtmem gereken şey var olmak bir şeyde ve bir şey için var olmak olsa da insanın tüm varlığı ile orada olması demek değildir. Yani bir nesneyi bilme, o nesnede var olmak olsa da o nesneye bürünmek değildir ve bir şeyin için var olmak, o şey için insanın tüm varlığı ile ona yönelik bir nesne olması demek değildir. Eğer bir şeyde ve bir şey için var olmak tüm varlığımız ile o şeyde var olmak ve o şey için var olmak olsaydı, biz birer "araç nesnesi" olurduk.
Şimdi sevmeyi düşünürsek. Her sevme bir şeyi sevmedir. Her sevme bir şey için sevmedir. Var olmak hep bir şeyde var olmak ve bir şeye yönelik (bir şey için) var olmak olduğundan;
Sevmek, sevilende var olmaktır.
Sevmek, sevilen için var olmaktır. (Bu adanmışlık değil, o sevilende var olabilmek için o sevilen için var olmak demektir; adanmışlık boyutu ontik ve kişiye bağlıdır.)
