şu türkiye denilen naneden siktir olup gitmektir...
bir an önce...
zincirlerimi fark ettiğimden beri duramıyorum bu ülkede,
eskiden tarhana çorbası hatırına,
aile, eş dost hatırına kalası vardı insanın ama; artık midesi kaldırmıyor şu ülkeyi.
akşam 22.00'da eve yalnız dönerken kırk takla atıyorum,
aklımdan geçmeyen kalmıyor, birilerine muhtacım lan en nihayetinde...
kadın hakkı, eşitlik meşitlik diye bik bik dolanıyorum bütün gün ortalıkta,
eve giderken bir erkek gücüne ihtiyaç duyuyorum.
midem bulanıyor.
bu sadece kadına yönelik taciz boyutu.
çok önemli daha bir sürü başlık var ele alınması gereken.
neden yahu neden bu kodumun ülkesinde doğdum!
yunanistan bile olurdu... az ötesi... öyle finlandiya'da falan gözüm yok...
cennet vatanmış da bilmem neymiş. peh sizin olsun vatanınız.
içine edilmiş bir vatan!
"ya sev ya terk et." dediğinizi duyar gibiyim,
elimde birazcık imkan olsa dakika durmam ama yok...
şekilci dindarlar şekilci vatanseverlerle dolu bu ülke.
ben bu memleketi öyle bir seviyorum ki aslında, içi dolu, anlamlı,
ekmeğini, suyunu, en ufak bir üretimini boşa harcamayacak kadar,
evlat sever gibi seviyorum, anne sever gibi,
"asarız keseriz" demagojilerine düşmeden.
bir gün buradan siktir olup gidersem,
gittiğim yeri de aynı böyle severim...
hakka girmeden, helak etmeden...
emeğe, sevgiye, fikre saygı duyarak...
