dün tracks diye bir film izledim. başrol deki hanım kızımız hayatındaki rutinden sıkıldığını ve artık kendine bir amaç belirleyerek onu gerçekleştirmek istediğini söyleyip 3000 küsür km lik çölü 3 deve ile tek başına geçmeye karar veriyor. yani bunu yapmak istiyor.
(tam odaklanamadım izlerken tekrar izlemem lazım filmi iyi bilenler laf sokmasın)
neyse konu o kız değil tabi ki konu bir şeyi yapmak istemesi ve bunu yapması için önünde hiç bir engelin kalmamış olması.
30 lu yaşlara gelinceye kadar hepimiz mutlaka bazı sorunlar yaşadık maddi manevi aile iş vs hep sorunlar hep sorunlar ama fark ettiniz mi bir durulma var şu an...
elimde kumanda ayaklarımı uzatıp oturuyorum artık. arabamla istediğim yere gidebiliyorum hafta sonu yada gece 2 de.
tatil planı yapıyorum. 20 li yaşlarda herkeste olduğu gibi mutlaka evlilik baskısı iş kaygısı vs şeyler oldu bende de ama bunların kırıldığını hissettim. yani artık anne sabahları gelip kahvaltıyı hazırladıktan sonra e oğlum daha ne zaman evleneceksin demiyor mesela. en büyük kaygım hayatımı devam ettirebileceğim kişiyle karşılaşmamış olmam. bunun dışında saçlarımın çok az yani çoook az seyrelmesi dışında beni tedirgin eden bir durum yok.
daha 10 yıl önce burnunu akıtıp gezen çocukların şimdi 2 çocuğu ile sizi selamlıyor olması tuhaf ha birde bıyık bırakıyorlar felan baya komik geliyor bana.
birde okuduğumu daha iyi anlamaya başladım en büyük sıkıntı ifade sorunu hala devam ediyor içimden geçenleri tam olarak yazamıyorum. sanırım anlatım bozukluğu genetik bizde. bunu aşmaya çalışıyorum.
31 yaşındayım tekrar 29 yaşında olamayacağım için üzgünüm biraz ama kendimi her zamankinden daha güçlü hissediyorum.
