Çok kötüdür, berbattır, kabustur denilemez, sadece zordur, özellikle kuzen de olmayınca bütün aile üzerine yüklenir, çok fazla şey beklerler, başarılı olmayı özellikle, her başarısızlıkta kendinden çok aileni düşünmek zorunda kalırsın, her zaman hayal kırıklığına uğratmaktan korkarsın çünkü telafi edecek başka biri yoktur etrafta, herkes der ya çocuğum olsun kesin onu sporcu yapıcam, küçük yaşta tenis oynatmaya başlayacağım, yok ona piyano alacağım piyano çalsın çok isterim, bale yapsın, onu yapsın bunu yapsın.. aile içinde deneme tahtası olursunuz, herkes bi keyfini alır çocuğu olunca ona bişey yaptırmaktan dayı, amca, anne, baba, yenge, büyükanne, dede..
sonra kavga edecek kimse yoktur, dertleşecek de.
Bir de herkes tarafından şıamrık olmakla suçlanılmak durumu vardır, 'tek çocuk o şımarıktır'. Evet tek çocuklar biraz farklı oluyor bu bi kesin ama şımarık değil, sevgi ve öfkeyi gösterme de biraz acemi olabiliyorlar, ikisini de gösteremeyebiliyorlar, ama 1/4 asıra yakın tek çocuk olma deneyimimle ilgili söyleyebileceğim en doğru ve kesin şey: tek çocukların sevgililerinin de ailenin tek çocuğu olması gerekiyor.
